No er vi altså endelig komne til Island. Vi landa på flyplassen i Keflavik klokka kvart over tre norsk tid på søndag, i eit landskap som vi kom fram til minna både om Finnmarksvidda og Svalbard, før vi kjørte den femti km lange turen til Reykjavik gjennom horisontal steinur, mosegrodd og vulkansk svart. Taxisjåføren fortalte oss imens om gledene ved islandsk skog, og viste oss eit plantefelt der noen graner i løpet av tjue år hadde nådd ikkje større høgde enn ynkelige to meter. "To foreigners," sa han, "we say that if you get lost in the forest in Iceland - just stand up."
Vi bur no i KFUM-KFUK sitt hus i Reykjavik. Jentene søv i opphaldsrommet, samen med gutane, (inntil det knuste vinduaget i leiliheita dei skal bu i blir fiksa,) all bagasjen, ytterjakkene våre, eit fotballspel og eit airhockeybord som hørast ut som eit mellomalderslag i eit lufteanlegg når det er i bruk. Første kvelden brukte vi til å folde ut klappsenger frå IKEA og planlegge dagens seminar i TenSing-styre-leiing. Så gjekk vi ut i islandsk novemberregn - som er skikkelige saker - og plaska oss over masse vegar til ein bensinstasjon, der vi mellom anna fann eit godteri som heiter "Eitt fett" og eit som heiter "Kropp". Gøy å sjå det på ein pose i butikken.
Noko som leier meg vidare til ei oppdaging eg og Ingeborg Gjengedal Knapstad har funne ut. Det begynte med at vi oppdaga at vi hadde hoftekulen akkurat like høgt, så vi undersøkte og fann ut at vi også var akkurat like høge. Og har skuldrene akkurat like høgt, navlen på akkurat same høgde, like firkanta fjes, veg på ein kilo nær det same. Pluss at namna våre startar på same staving. Litt lettande, altså, å endelig finne ein forskjell: Sjølv om vi har akkurat like lange føter, er mine breiare, og Ingeborg har lågare rist enn meg.
Prestungar, altså, kjem visst ikkje i så mange størrelsar.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar